Fyrstu skrefin

Nei Ingibjörg er ekki farin að ganga. Ég hinsvegar horfði á þáttinn Fyrstu skrefin í síðustu viku. Þar var verið að sýna frá fæðingu. Aldrei í lífinu hefði ég viljað þetta!! Vera með heilt myndatökulið og spyril og læti í miðjum átökum! Jahérna? Það fór nú líka svona nett um mig að horfa á þetta. Alveg á hreinu að ég er ekki tilbúin að ganga í gengum þetta aftur á næstunni. Þessi þáttur hefur mikið verið til umræðu á bloggsíðum sem ég hef rekist á, og virðist þetta hafa farið fyrir brjóstið á mörgum. Þá sérstaklega þeim sem ekki eiga börn. Ég skil það nú svosem. Ég var nú ein af þeim hörðustu sem sagðist ætla að fara í keisara... ég gat ekki hugsað mér að eignast barn á eðlilegan hátt og ég varð bara máttlaus við tilhugsunina. Var með það á hreinu að ég gæti þetta bara alls ekki! En annað kom nú á daginn, tókst þetta meira að segja án allra lyfja!! Fæ nú feitt prik fyrir það :)
En já nú þegar ég veit betur þá myndi ég aldrei vilja fara í keisara. (Þeim skoðanaskiptum má eiginlega þakka fæðingar/foreldra fræðslunni.) Tíminn sem það tekur fyrir konuna að jafna sig eftir þessa aðgerð, svo ekki sé nú talað um greyið barnið sem er bara rykkt út í veröldina á einu góli. Held að náttúrulegasta leiðin sé best fyrir báða aðila... svona þegar allt gengur eins og það á að ganga.

Við mæðgur tókum daginn snemma í dag. Fórum í bæjarleiðangur og kíktum til Önnu Kristínar en stelpan er 25. ára í dag. Til lukku :) Fór svo í skólann en ég ætlaði að reyna að hitta á Hrönn bekkjarsystur. Hún var hinsvegar ekki við þannig að við verðum bara að gera aðra tilraun til að heimsækja hana. Fékk alveg flash back við að koma inn í skóla, hef ekki komið þangað í mörg ár! Það var ýmislegt sem rifjaðist upp, æðislegt :)